Mil key

  W końcu udało nam sie dotrzeć na zamek, pomimo okropnej pogody. Lodowaty wiatr w połączeniu lekkim deszczykiem nie był wcale "zamówiony". Szkoda było jednak siedzieć w domu i zbijać bąki, tym bardziej, że niewiele czasu zostało do wyjazdu. Tym razem udało nam się zorganizować "wycieczkę" na raty.   W pierwszej kolejności był to zamek. Po drodze miałyśmy okazję podziwiać z naprawdę bliska dwa drodne, ale młode jelenie. Pierwszy z nich kiedy przebiegł nam drogę i zatrzymał się w pobliskiej przyschniętej paproci stał się niemal niewidoczny.  Natura naprawdę jest niesamowita, a ten kamuflaż jest na piątkę z plusem!  Drugi stał sobie na górce, pod drzewkiem, które musiałyśmy obejść, obok niego hasała wiewiórka co wyglądało troszkę jak z bajki o królewnie śnieżce, gdzie zwierzątka się rozumieją i właśnie taki potencjalny jelonek żyje w konspiracji z zadziorną wiewiórą.

  Na dziedzincu już stała choinka, jeszcze nie przystrojona, pewnie 12 grudnia już będzie - zgodnie z tutejszą tradycją. Jednak stajnia/powozownia już była bardzo magiczna...

Droga na zamek prowadzi przez prześliczny stary park. Są w nim wiekowe drzewa zamieszkane przez szare wiewiórki i różnorakie ptaszki, Niemal codziennie można też spotkać krowy.




Druga część parku jest niedostępna dla psiaków i krów z pierwszej części, nie jest jednak to część bez mieszkańców. Tutaj miejscowymi bobkami jest stado danieli, od czasu do czasu owce, bażanty i kaczki w stawie. Leży tutaj też ogromne drzewo, które pocięte zostało na dwie części

 W zeszłą sobotę miałam przyjemność uczestniczyć a nawet dokumentować wspaniałą uroczystość jaką jest ceremonia zaślubin. Było to o tyle ciekawe doświadczenie, bo nigdy jeszcze nie widziałam takiej uroczystości w obcym kraju, na żywo. Płaszczyzną porównawczą będzie urząd stanu cywilnego vs register office.   Dodam tylko, że bardzo się cieszę, że nie ma mnie na żadnym zdjęciu, bo mój ubiór nie był odpowiedni. Miałam sukienkę, ale nie mogłam ubrać do niej "trampek". Za mało ubrań... wszystkiego. Na szczęście dowody pozostaną jedynie w pamięci mojej i pozostałych gości. Mam nadzieję, że i ta będzie dość krótka;)



Pierwszym krokiem do zawarcia małżeństwa jest rejestracja w "register office" . Jeśli chcesz się pobrać, konieczne będzie wydrukowanie kartki z twoimi danymi i wywieszenie w gablocie urzędu, jesli ktoś miałby coś przeciwko, może to zgłosić w ciągu miesiąca. Informacja o jednej osobie to koszt 30 funtów.

   Wszystko zaczęło się kiedy opuścił swoją wieś by zdobyć wielki świat. Nie było mu w głowie zostawać i próbować coś zdziałać na miejscu, trzeba przecież nagle stać się bogatym. Choć słoma z butów nadal wystaje, zamienił kalosze na mokasyny. Wraca co jakiś czas wielkie panisko by zrobić wokół siebie wielkie szoł, by cala wieś wiedziała, że teraz jest gość, że o biedzie zapomniał. Każdy miły, usluzny choć w sercu zawiść kielkuje. Rośnie z każdą chwilą, kiedy myślą o tym swiatowcu. W końcu ktoś się wylamal, jedzie tuż za nim do świata wielkiego. Najlepsi kumple od podstawówki. Tydzień mija i wszystko się zmienia. Swiatowiec przestaje być 'pierwszy' najlepszy, i w kumplu upatrzyl konkurencję. Co z tego, ż obaj tą samą stawkę mają, najniższą krajową? Zaczyna się chora rywalizacja,  która nie ma prawa być rozstrzygnięta. A że oboje mają tą samą pozycję, to zamiast aspirowac wyżej, rozwijać się to będą sobie uprzykrzać życie. Przecież to latwiejsze i zgodne z naturą światowcow. To doniesie, obsmaruje, czasem wyssie. Coś z palca. By tylko zaszkodzić, czasem nawet rozdzielić rodzinę.  Co bardziej przedsiębiorczy, to założy działalność i będzie na swój rachunek robił. A że fajny chłopak, to będzie sprzedawał to za czym Polakom najbardziej tęskno, jedzenie i inne produkty z kraju Wisły. Fajny chłopak, miły a i ceny do przełknięcia, jak to fajnie że ktoś o tym pomyślał i można czasem poczuć coś bliższego domu. Fajny chłopak, ale wali wszystkich klientów. To jego sposób na więcej# . U niego nigdy nie zobaczysz rachunku, a zakupy za 10 f okazują się być o 4 więcej. To takie normalne, przecież 'każdy orze jak może' myśląc że wszyscy wokół głupsi. Zapomniał jednak że chytry dwa razy traci i siedzi w tym zawistnym świecie po same uszy, z własnej woli.

Nienawidzę tego, nie wsadzam też wszystkich do jednego worka i nie oceniam ludzi zbyt pochopnie, kiedyś owszem, ale pomyliłam się bardzo i to dało mi nauczkę. Jednak Kiedy ktoś myśli ze jest cwanszy od samego siebie...

  Dziś w naszym miasteczku odbyły się charytatywne zawody w podnoszeniu ciężarów. Wszystkie zebrane pieniądze zostały przekazane fundacji na rzecz pomocy dzieciom z rakiem. Zawodników było mniej niż dziesięciu, ale hartu ducha mieli za dwudziestu. Poziom był naprawdę wysoki, a miarą zwycięstwa był podniesiony ciężar w przeliczeniu na wagę zawodnika.
  Siłownia wspierała darmową wodą i bananami, których było całe wiadro. Także nikomu nie mogło zabraknąć energii przed, a także po starcie.  Atmosfera była raczej luźna i przyjemna, bo wszyscy doskonale sie znali. Naprawdę fajne wydarzenie i cieszę się, że mogłam wziąć w nim udział. Co prawda trochę z boku, ale nie tak daleko, bo miałam bojowe zadanie wszystko udokumentować.

Ale zacznijmy od początku...  bo na początku trzeba było poczekać na resztę zawodników, obejrzeć sobie siłownię, wypróbować trochę sprzętu... a następnie się zważyć.

rozgrzewka,a raczej.. rozgrzewa :)

Lista chętnych do udziału w zawodach

żywa legenda Welshpool - Mariusz Piliński jest strongmanem z osiągnięciami.









  A najlepszym okazał się pan na zdjęciu poniżej. Gratulacje! )

  Chodzi oczywiście o halloween. Przez pewien czas zastanawiałam się co robić. Czy zostać w domu czy poznać, zobaczyć inną kulturę. Miałam mętlik w głowie bardzo długo i rozgraniczyłam to sobie w pewien sposób. Chodziło o to by zobaczyć co to tak naprawdę jest, jak to wygląda w kraju, gdzie obchodzi się to od lat i jest to jak najbardziej normalne. Miałam pewne wyobrażenia, sugerowałam się bardzo filmami amerykańskimi, gdzie zdecydowanie króluje przerost formy nad treścią i właśnie tej "formy" trochę oczekiwałam. Rzeczywistość okazała się inna niż przypuszczałam. Żałuję tylko, że tak mało zdjęć zrobiłam...

  Aurelia była podekscytowana od  samego rana, Obudziła mnie śpiewając piosenkę
Obiecałam jej makijaż na buźce jak słońce pójdzie spać.  

   Po serii wczorajszych triumfów, gdzie potrafiłam się dogadać z urzędniczką i gdzieś tam w sklepie, dziś przyszedł dzień porażki. Tak dokładnie, przecież zimny prysznic jest wskazany właśnie w takich sytuacjach, żeby się w głowie nie poprzewracało.  Miejscem klęski była poczta.   Najpierw sprawdziłam sobie jak jest "koperta", przy okienku poprosiłam o nią:
 - Can I have envelope?
- sorry?
- paper case for letter (przygotowałam sobie tą odpowiedź wrazie niepowodzenia, miałam nadzieję, że się nie przyda)
- ooo, envelope?
 (damn! no przecież powiedziałam.. i to tak jak ona)
\Potem było gorzej, bo chciałam list z potwierdzeniem odbioru. Wpisałam to w tłumacza, mam nadzieję, że dobrze zrozumiał, bo dostałam jakiś paragon, ale nie potrafiłam już zapytać czy kiedy list zostanie dostarczony to dostanę wiadomość o tym. No nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów. Pustka w głowie, koniec, finito.
  Potem papier na który czekałam został zle wypełniony, a zaraz zaczną się urlopy. Cholera, muszę kombinować.

 
 Kiedy wracam myślami do Polski mam w głowie wiele obrazów. Tak naprawdę tam jest moje, nasze miejsce na Ziemi. Nie potrafię wyobrazić sobie, że zostaję w Walii na długie lata. Owszem jest piękna i w pewnym stopniu fascynująca, ale tak bardzo odległa mojemu sercu. Marzę, że przez czas spędzony tutaj odłożymy wystarczająco by znowu "zacząć" w rodzimym kraju, wśród najbliższych. Tak na spokojnie, bez stresu.
  Bardzo tęsknię za domem, znajomymi miejscami i gadaniu o niczym. Brakuje mi wpadania bez zapowiedzi do babć, puszczając Bubkę pierwszą by wbiegła do kuchni z radosnym "już jesteeem! przyszłam!". Wtedy wszystkie nawet najbardziej zawzięte dyskusje, jak przekręcony kanał pilotem zmieniały się w równie pełne euforii " ooooo! dzień doooobry! " :)). Jak cioteczki przychodziły po malucha by zabrać na plac zabaw, czasem na noc, a potem opowiadały jakie do podboje były. Z innej strony działka. Pamiętam jak się obawiałam zostawić ją tak daleko, a okazało się, że to najfajniejsze miejsce do  zabaw jakie sobie dziecko może wymarzyć. To basenik z wodą, albo jeszcze lepiej z kolorowymi kulkami, innym razem  rowerek, a jeszcze innym zabawy w piaskownicy wypełninej po samo niebo zabawkami. Ponadto całkiem blisko koleżanka Martynka. Czego chcieć więcej?

Ulubione pamidorki Aurelki. To był strzał w dziesiątkę. Smakują niemal jak cukierki, są takie słodkie. Mam nadzieję ( Bubka zapewne jeszcze większą), że w przyszłym sezonie będzie ich równie dużo.

Już powoli przyzwyczajam się do tego miejsca. Coraz bardziej mi się tu podoba, choć nadal trwam w szoku kulturowym. Jak bardzo ludzie mogą się różnić?! Tutaj jest świat jakiego nie znałam. Jedne rzeczy naprawdę podziwiam np. otwartość i wszędobylskie uśmiechy, kiedy spotkasz się z kimś wzrokiem, możesz być pewny, że zakończy się  do usmiechem lub jakimś miłym  słowem. Tutaj ludzie mają do siebie duży dystans, to jest fantatyczne. Puby tętnią życiem, ludzie przychodzą tam w kazdy weekend i przy każdej okazji. Osoby w średnim wieku, a nawet dziedki czują się tam jak ryby w wodzie. Są dość głośni (weseli), tańczą i rozmawiają bardzo energicznie. Często jest tak, że młodzi przy nich siedzą jak mysz pod miotłą, tak przyćmiewają ich swoim blaskiem.

  Kraina deszczowców wcale nie wdaje nam się we znaki. Pogoda jest piękna, ciągle świeci słońce i jest ciepło. Tak bardzo obawiałam się tej aury przed przyjazdem, że bardzo miło się rozczarowałam. Wprawdzie nie wiem jak będzie kiedy rozhula się jesień, ale obecnie jest fantastycznie i życzę sobie takiej pogody codziennie. Jednakże jesień przyjdzie i jest to więcej niż pewne. W związku z tym życzliwi ostrzegają przed zmorą brytyjskich wysp, o której nawet mi przez myśl nie przyszło. Naprawdę nigdy nie słyszałam, żeby ktokolwiek narzekał na to, co dzieje się po ochłodzeniu powietrza. Otóż kiedy na dworze robi się zimno, a w domach jest znacznie cieplej przywędrowują niechciani - a jakże, goście. Obleśne i zdecydowanie większe niż chciałby ktokolwiek glądać, włochate i megaszybkie pająki.  Podobno bardzo ciężko je złapać i są wielkości niecałej dłoni. Wchodzą oknami, szparkami i innymi cienkimi zakamarkami. Niemal każdy już takiego widział, ale ja jeszcze nie, i nie chce! nigdy.  Usłyszałam o sposobie z kasztanami. Obrane kładzie się na oknach i innych miescach gdzie mogą przejsc. Podobno to działa, więc pozbierałam kasztany i to już było wyzwanie, bo pod kasztanowcami same skorupki i zdechłe liście... ktoś mnie uprzedził.

  Drugą zmorą są być ślimaki. Wielkie, obślizgłe i nie mają skorupek. Kiedy Kasia mi o tym opowiadała uśmiałam się mówiąc, że u nas na Koronowskiej też było ich pełno. Niektóre były śliczne, centkowane. Napradę uważałam, że są śliczne, wyjątkowe.

 Pół godziny drogi od Welshpool, jedno z większych miast w rejonie. Na granicy Walii z Anglią znajduje się Shrewsbury ( czyt. Szusbry).  Teraz zmodernizowane, z uliczką zakupową rodem z monciaka, z grajkami i milionem sklepów, kiedyś miały tu miejsce okrutne sceny. Zwłaszcza w okresie średniowiecza. To tutaj brat króla Walii został powieszony a następnie utopiony. Wszystko to na oczach ludzi przy High Cross w 1283 roku. W Henryku IV Szekspir każe Falstawkowi twierdzić, że zabił on Raptusa po walce trwającej godzinę przy wieży zegarwej w Shrewsbury. Jego ciało zostało wystawione publiczności,   poćwiartowane, a następnie części jego ciała zostały rozesłane po całym kraju,  znowu przy słynnej High Cross, a jakże.
  My byliśmy obejrzeć zamek z okresu wczesnonormiańskiego, który został zbudowany w najwęższym miejscu półwyspu. Większość z tego co widoczna na zdjęciach  (oprócz nas) pochodzi z końca XIII wieku z okrutnych lat wielkiej ofensywy Edwarda I przeciw Walijczykom.  W sumie miasto przechodziło z rąk do rąk przez wiele stuleci.

















Sama starówka też jest bardzo ciekawa. W sumie nie wiem, czy ta ulica jest starówką, ale sądzę, że jest jedną z ważniejszych w Shrewsbury.  Idąc nią można poczuć się jak w średniowieczu, tyle tam starych kamienic.  Niektóre są jeszcze z 1575 roku, a nawet starsze.






















Gdy byliśmy w pobliskim sklepie, w którym notabene bardzo chciałam POOGLĄDAĆ ubrania dla dzieci ( są cudowne! i byly przeceny -50% ale nie bylo mamońców), zaczepił nas bułgar ze stoiska z kosmetykami, głownie do paznokci. W ogóle bym go nie zauwazyla, gdyby nie Artur. Ledwo podeszliśmy, a padło pytanie skąd jesteśmy. Poland - oo dzień dobry, jak się masz, dziękuję! I really like Poland. Bla bla bla ;) Wyuczeni skubańcy. Facet robił czary z paznokciami, miał takie jakby pilniczko poduszeczki. Widziałam kiedyś coś podobnego u mamy ( pozdrawiam Cię mamo teraz :)), i ogólnie chodziło o to, że on tym pocierał mi tego pazura, zmieniał strony i nagle, PYK, a paznokiec błyszczący jakbym pomalowała go bezbarwym lakierem. Coś gadał, że " tą stroną robisz raz na miesiąc, a tą wystarczy raz na rok" , "obiecaj, że nie uciekniesz z krzykiem jak zobaczysz ten niesamowity efekt, obiecaj!". Angielski miał ładny, w końcu coś rozumiałam :D. Za te  "czary" zawołał wg. mnie 41 funtów, a wg Artura 31. "za drogo? O.. jesteście z Polski, a Ty (zwrócił się do Artura) przypominasz mi mojego polskiego kolegę Mariusza. Mogę wam pójść na rękę, bo to moj biznes i sprzedam wam to za 20funtów, profesjonalny pilniczek dorzucę gratis. :D AA jeszcze była witamina C.  PS. jestem przekonana, że po pół rku cały paznokiec się "wymieni" i nie będzie już tego superstartegO. Aha, zostałam nazwana panią domu,  ktróra tylko sprząta i gotuje. Dzięki! :D







Ojjj i na koniec każde z nas spełniło swoje mini marzenie. Arti ma pachnidło z promocji za pół ceny, teraz ma zapach drogiego samochodu, na które zawsze może sobie popatrzeć, a ja ( tym razem bez promocji) zyskałam swój gadżet roku, czyli taką wypasioną szczotkę do włsów, która ich nie łamie, nie wyrywa, a wygładza i robi im dobrze. Dzięki meen! :D AAA no i jeszcze jedno.  To był weekend, a jak weekend to stoją hostessi, i stał jeden taki z wielką brodą. Zawdowy barista, wooow. No i częstował kawką ze starbucksa, ogolnie bardzo droga sprawa. Posmakowałam i przepadłam ( w sumie oboje). Ja kawy nie lubię, ale to?? To był majstersztyk. Pyszne, aż kłóciliśmy się o ten mały kubeczek. Taka słodka, ale nie nachalnie. Delikatna z mlekiem, an górze śmietana bita, czuć było wyraźnie nutę cynamonu. Chłodna, ożeźwiająca, pyszna! Mam nadzieję, że kiedyś wybierzemy się na  taką pełnometrażową kawkę, choćby za pół roku ;)

Potem wszystkie bąble poszły spać, a ja sobie pisałam... do teraz. Buziaki!