Mil key

Jakie to cudowne uczucie.

Znów jestem szczęśliwy.

Śmieje się z tych chmur.

Tych ciemnych nad głową.

W sercu mam słońce

i jestem gotów się zakochać.

przegonią wszystkich do domu.

Niech sobie pada.

Ja mam uśmiech na twarzy.

Pójdę tą ulicą

z tym wesołym refrenem na ustach.

Tak sobie śpiewam.

Śpiewam w deszczu.

  Nie wiem czy to nie za dalekie stwierdzenie, że pluszowa lala może  być najlepszą przyjaciółką. Tym bardziej, że nie słyszałam o tym nigdy. Ale jest pewna niezwykła więź między Krysią a Aurelią. Myślę, że jest  całkowicie realna i na swój sposób piękna. Choć Krysia nie mówi i praktycznie się nie porusza, to niemal cały czas ma uśmiech na twarzy. Piszę "niemal", bo czasem zdarzy jej się zapłakać i smutek trzeba ukoić przytuleniem. Tak, Aurelia traktuje ją bardzo personalnie, mówi do niej, tłumaczy najróżniejsze rzeczy,  przytula a czasem, gdy się wścieka - dość brutalnie z resztą - wyrzuci na sam koniec pokoju.     Nie raz słyszałam " Krysia, kocham cię, muuua", i tak sobie myślę, że w pewien sposób naśladuje zachowania nasze, dorosłych ( oczywiście nie rzucamy dzieckiem :D), bo przecież to jest jej "córeczka" - taką rolę pełni. Śpi z nią, otula i śpiewa kołysanki, naprawdę to bardzo rozczulający widok, na który aż samoistnie tworzy się maślana minka z westchnieniem w stylu " oooołlłł...".
  Żadnej innej zabawki nie traktuje w ten osobliwy sposób, ma jeszcze jedną lalę, ale siedzi w kącie. Liski, krówki i króliczki są tylko do głaskania przed zaśnięciem. nic więcej.

Jako ciekawostkę dodam, że imię Krysi nie jest przypadkiem. Nie tylko jest nawiązaniem do dawnych pięknych imion, ale dzięki niemu Bubka bardzo ładnie i szybko nauczyła się poprawnie wymiawać "r" ;)

 Na zewnątrz zrobiło się chłodniej, trochę nawet jesiennie przy okazji zimnego wiatru i słonecznej aury. Szybko okazało się, że Aurela w trymiga wyrosła ze wszystkic butów jakie ma w szafie, jedynymi pasującymi są sandały i papcie, które kupiłam jej przy okazji przedszkola. Naprawdę jestem zdumiona jak to się nagle stało, bo przecież jeszcze dwa tygodnie temu, a może 1,5 były jej dobre wszystkie pary. Trzeba było wybrać się na poszukiwania odpowiednich nanożników. Z pomoca przyszła Bunia i Bubka zaopatrzona została w porządne jesienne buciorki i płaszczyk. Ach.. normalnie rośnie w oczach ten nasz szkrab.

W tle przedszkole, przechodzimy obok niego kilka razy dziennie, ale teraz nagminnie sprawdzana jest klamka. W końcu to wrota do krainy dzieci... / Zdjęcie robione pod wieczór tego samego dnia. Ciężko było ją odciągnąć...

 Dziś był pierwszy dzień adaptacyjny w przedszkolu, Paula gapa poszła jeszcze wczoraj, ale szybko odprawiono nas z "kwitkiem" na jutrzejszy dzień. Ubrałam ją najpiękniej jak potrafiłam i wyruszyłyśmy po nowe przygody.  

Bubka została przydzielona do grupy "muchomorków", a jej znaczek to misiu, który niestety się odkleił. Będzie dzieliła swoją szafkę przez kilka dni ze śliweczką. Słodkie, prawda? ;)

  Mam wrażenie, że czas nieznacznie przyspiesza. Ciągle mam niedokończonych parę spraw przed wyjazdem. Wkurza mnie to, bo nie lubię jak coś jest odkładane na ostatni moment. Dziś niedaleko domu był festyn żołnierski, taki piknik dla pasjonatów militariów. Przechadzali się wojacy z niemal wszystkich formacji piechoty na przestrzeni od ubiegłego stulecia do teraz. Można było poodwiedzać namioty, postrzelać i pooglądać pamiątki, okopy czy pociski. Przy okazji kupiłam sobie całkiem przyzwoitą bluzę w kolorze zgniłej zieleni. Były jeszcze całkiem czadowe czapki wojskowe, ale już zabrakło mi mamońców i niemożność zobaczenia się w lustrze trochę zniechęcała. Następnym razem będę lepiej przygotowana ;)

 Rośnie mi już mały starszak, nawet nie wiem kiedy staje się coraz bardziej samodzielna. Chłonie świat jak gąbka, tak szybko się uczy. Czasem wystarczy pokazać jej coś tylko jeden raz a już załapie i robi to bez mrugnięcia okiem. Jestem pod wrażeniem, ogromnym wrażeniem jak Bóg stworzył człowieka.  Jak piękna jest jego droga przez życie. Teraz przypomniała mi się rozmowa z nauczycielką od biologii podczas lekcji indywidualnych, gdzie zachwycała się samym cudem poczęcia. Zarodek powstaje tak naprawdę z

  W połowie, jak nie na początku lipca, kiedy to z uporem maniaka  szukałam dla siebie nowego aparatu i moim największym zauroczeniem zostały bezusterkowce wysłałam zgłoszenie na warsztaty Fuji. Jako że to właśnie ich najbardziej ukochałam , bardzo zależało mi by móc wziąć w łapki ich aparaty i zobaczyć co to tak naprawdę jest. Nie jest sztuką kupić coś w ciemno, bo nawet przeczytanie miliona artykułów nie mierzy się z tym niż dotknięcie, cyknięcie i sprawdzenie wszystkiego na własnej skórze.
   Aby dostać się na takie warsztaty należało przesłać trzy zdjęcia z kompletnie różnych kategorii tj. makro, portret i reportaż. Szukanie tych najlepszych zajęło mi trochę czasu, ale ostatecznie nie miałam wątpliwości co do słuszności wyboru. Dzień przed warsztatami przeczytałam wiadomość, że mam się zjawić.



Prowadzącym był pan Jarosław Deluga-Góra, naprawdę sympatyczny gość z dystatnsem do świata.  Moim zdaniem

  W końcu udało mi się wyciągnąć Lolę na zdjęcia. "W końcu", bo zawsze jakoś sceptycznie była nastawiona do takich eksperymentów, zupełnie nie wiem dlaczego. No dobra, może sama też nie czuję się zbyt komfortowo po drugiej stronie obiektywu, ale co tam. Od tego jestem.
 Miejsce miałyśmy bardzo fajne, bo nad samym jeziorem. Niestety pogoda nie dopisała i musialam diametralnie zmienić koncepcję zdjęć. Miało być w  wodzie, pod wodą i o świcie...

Trzeba było zaimprowizować, a oto efekty...